آسیب شناسی جامعه اسلامی بر مبنای آموزه های فرهنگ وحیانی ـ اسلامی (بررسی موردی پیشگیری از رشوه پذیری)

پژوهش حاضر با روش تحلیلی ـ توصیفی و بر اساس آموزه های فرهنگ وحیانی ـ اسلامی، به ارائه راهبرد و برخی از راهکارهای مصداقی در راستای پیشگیری از رشوه پذیری ـ به عنوان یکی از آسیب های جامعه اسلامی ـ پرداخته است. مقدّمات آن شامل تأمّلی در سه شاخصه «هدایت»، «حکمت» و «رضایت» و عنایت بر «عرصه های برجسته نظام هدایت انسان» (خودیابی، خودآگاهی، خودبانی و خودآیی) است. بر اساس راهبرد پیشنهادی، فرد در عرصه «خودآگاهی»، چهار نکته را به عنوان باورهای بنیادین در نگرش، گرایش و کُنش خود در رابطه با مسئله رشوه دانسته است و در عرصه «خودبانی» بر آن اهتمام خواهد داشت: 1ـ برطرف کردن نیازهای سایر افراد در چارچوب قوانین الهی، نعمتی از جانب خداوند و دارای آثار نیکی در دنیا و آخرت است. 2ـ در عالم هستی، کسب رزق و روزی دارای قوانین مشخّص است و در این مهم، نقش تعیین کننده امور معنوی، افزون تر است. 3ـ رشوه بر اساس دلایل شرعی و عقلی موجب پیدایش تبعیض، بی عدالتی و بی اعتمادی به حکومت اسلامی می شود. 4ـ مال و منفعتی که از طریق رشوه به دست می آید. از آنجا که تخلّف از قوانین الهی برای کسب روزی و برخلاف رضایت الهی است، در مسیری نامطلوب و نامشروع هزینه خواهد شد.